Χρώματα και Αριθμοί

Μου αρέσει το πολύχρωμο.
Δεν νιώθω να βαφτώ με χρώματα σημαίων.
Να φωνάξω για ένα κράτος, ένα έθνος, μια ομάδα,
για ήρωες και για τέρατα 
(ανάμεσα στους στρατιώτες - μα ίσως όντως στους ηγέτες)
Ποιος πεθαίνει καλύτερα; 
Ποιος σκοτώνεται καλύτερα;

Βλέπω ανθρώπους, βλέπω ζωές και θάνατο.
Στον πόλεμο τα χρώματα είναι μόνο τρία. 
Το κόκκινο, το μαύρο, το λευκό.
Κόκκινο το αίμα όλων.
Κόκκινη η φωτιά.
Μαύρο θα έλεγα το πένθος.
Μα κυρίως μαύρη είναι η νύχτα, η στάχτη, ο φόβος.
Λευκό το φως του ήλιου που είδες και σήμερα.
Λευκοί οι επίδεσμοι.
Λευκή η ελπίδα; 

Πατρίδα δεν είναι το χώμα, μα οι άνθρωποι.
Οι πρόγονοι δεν θέλουν να πεθάνεις για να τους τιμήσεις,
θέλουν να ζήσεις, 
να θυμάσαι όσους πέρασαν, 
να αγκαλιάζεις όσους έχεις στο παρόν σου 
και να δημιουργείς το μέλλον.
Θα στο ελεγαν οι ίδιοι
αν δεν έμεναν να μιλούν εξονόματος τους άλλοι.

Καμιά γη δεν μας ανήκει, παρά μόνο στα χαρτιά.
Τα χαρτιά είναι λεφτά.
Το μόνο που μας ανήκει είναι οι αναμνήσεις κι η αγάπη στην καρδιά.
Δεν μας ανήκει ούτε καν η γη που θα θαφτούμε, εμείς ανήκουμε σ' αυτή. 
Σκοπός της ζωής είναι η ζωή. 
Ζωή δημιουργική πάνω στη γη, λίπασμα κάτω από αυτή. 
Η καταστροφή είναι προϋπόθεση για την αναγέννηση.

Μα οι άνθρωποι δεν γεννιόμαστε για να γίνουμε αριθμοί.
Δεν μπορεί να λέμε 
τόσες βόμβες έπεσαν, τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν, 
τόσα όπλα μεταφέρθηκαν, τόσοι άνθρωποι έφυγαν, 
τόσα κτήρια καταστράφηκαν, τόσοι τραυματίστηκαν. 
Και να χωρίζουμε σε ομάδες,
από αυτή ή την άλλη πλευρά σαν να κρατάμε σκορ.
Κακώς μας έμαθαν τον πόλεμο σαν παιχνίδι και σαν παραμύθι.
Δεν υπάρχουν ήρωες και κακοί. 
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει πόλεμος από την αρχή. 
Μόνος κακός είναι αυτός που ξεκινάει τον πόλεμο, 
το κέρδος.

Κατάψυξη

Παρότι με μάνα φεμινίστρια που με έκανε στα 40 (με φυσικά μέσα)

οδηγούμαι να σκεφτώ πως το ζήτημα

δεν είναι αν βάζουμε στην κατάψυξη

τα ωάρια μας 

αλλά τα συναισθήματά μας,

τη θηλυκή πλευρά μας. 

Βγαίνω στο μπαλκόνι 

μέσα σε αυτή τη συγκυρία μοναξιάς, παγώματος, παύσης, απόστασης

κι αυτή τη μόνη στιγμή 

που έχει τη δυνατότητα 

να με δει κάποιος, 

λίγο ή πολύ άγνωστος, 

ως φυσική παρουσία

εγώ σκέφτηκα πως δεν με νοιάζει.

Γιατί αυτή την στιγμή

-περίοδο-φάση-για πόσο;-

δεν είμαι γυναίκα 

-αλλά ούτε και παιδί 

παρότι στο σπίτι των γονιών μου.

Και το πιο κοντινό που μπορώ να πω,

χωρίς να ισχύει ούτε αυτό,

είναι επιστήμονας.

Αφού είναι τα μαθήματα και το διάβασμα 

και οι σκέψεις του (δεύτερου) μεταπτυχιακού μου 

που γεμίζουν την μέρα μου

και μου δίνουν νόημα, 

ευχαρίστηση,

ικανοποίηση.

Μα ποιος ξέρει αν η ζωή μου δε συνεχίσει να είναι έτσι.

Κι αν το εγώ μου δε συνηθίσει 

στον αυνανισμο του μυαλού μου

και ξεχάσει το σώμα μου 

και καταχωνιασει την ψυχή μου 

χωρίς να μοιραστει με άλλο σώμα, 

χωρίς να μπολιασει άλλο πλάσμα.

Εκτός άλλων τα παιδιά.

Μακάρι 

Κι αν δεν γίνω τίποτα άλλο,

ας γίνω η θεία

ή η δασκάλα 

(αυτή της καλής ανάμνησης όμως).

Αλλά αν δεν γίνω τίποτα άλλο,

ποιος θα μου φταίει;

Κανείς από όσους άκουσα να με συμβουλεύουν 

ή να μου επιβάλλονται για το καλό μου 

ταυτίζοντας την ικανοποίηση με την ευχαρίστηση 

και την επιτυχία με την ευτυχία. 

Για την αντιμετώπιση των αδέσποτων (ζώων)

Δεν φτάνει που είμαστε ανεύθυνοι κι αναίσθητοι, ας γίνουμε κι επίσημα δολοφόνοι..
Επίσημα, και στοχευμένα,  πέρα από τις φόλες, με τις οποίες μοιράζουν βασανιστικό θάνατο κάποιοι τυφλοί εκτελεστές. Σε αυτούς συγκρατούμαι να μην ευχηθώ να πάνε με τον ίδιο τρόπο, όπως η Δάφνη,  κι ο Ερμής και τόσοι άλλοι. Μόνη κατάρα μου,  να παρακολουθήσουν τη διαδικασία ενός τέτοιου θανάτου.  Αρκεί για να χαρακτεί σε όση καρδιά κι όσο μυαλό έχουν.
Επίσημα, και άμεσα,  πέρα από τα νεογέννητα που πετιούνται στα σκουπίδια,  κι εκεί αν δεν βρεθεί κάποιος να τα πάρει, πολτοποιούνται στους κάδους των απορρηματοφόρων.  Γιατί,  αν δεν το έχετε σκεφτεί, εκείνοι οι κάδοι ακολουθούν  αυτούς στους οποίους ψάχνουν τα αδέσποτα - κι όχι μόνο πια- τροφή.
Επίσημα, κι ηθελημένα,  πέρα από τα πατημένα ζώα στους δρόμους από τα αυτοκίνητα, που δεν οδηγούν (μόνο) σαδιστές αλλά συνηθισμένοι άνθρωποι,  οι οποίοι ίσως τραυματίζονται για μια ζωή. Αλήθεια, πόσο έχουμε εξοικειωθεί με τα πτώματα ζώων στους δρόμους; Πώς θα αντιδρούσαμε αν στη θέση τους βλέπαμε ανθρώπους;  Υποθέτω αντίστοιχα με εκείνους που έχουν συνηθίσει να ζουν σε μια κατάσταση πολέμου.
Κι αφού συγκρινόμαστε με άλλες χώρες,  ας αποφασίσουμε αν θέλουμε, σε ποιές και πού να τους μοιάσουμε.
Στη Γερμανία, λένε, κάνουν ευθασία στα ζώα των κυνοκομείων που δεν αναζητούνται ή υιοθετούνται σε συγκεκριμένο διάστημα.  Στη Γερμανία όμως, που δεν έχουν αδέσποτα, κάνουν κι άλλα πράγματα σχετικά με τα ζώα (και αυτό δεν είναι λουκάνικα, που,  επίσης, κάποιοι ισχυρίζονται)
Στην Βραζιλία δεν έχουν μόνο αδέσποτα ζώα αλλά και παιδιά, επικίνδυνα παιδιά, επικίνδυνα για επιθέσεις και κλοπές. Κι η λύση που βρήκαν είναι παρόμοια. Καθαρίζουν τους δρόμους σκοτώνοντας τα.
Τι λέτε; Ποιούς άλλους "αδέσποτους"  θα "καθαρίσουμε" μετά τις γάτες και τους σκύλους;

Ομπρέλα

Έβρεχε. Στην πραγματικότητα ψιχάλιζε. Αλλά υπολόγισα πως θα βρέξει μετά.
Βγαίνοντας άνοιξα την ομπρέλα. Δύσκολα.
Ο ιστός της έχει στραβώσει. Καιρό νόμιζα πως αυτό είναι φυσιολογικό.
Προσπαθώντας να την κρατήσω ίσια, το καπέλο της γυρνούσε ολότελα ανάποδα. Κι εγώ εκνευριζόμουν. Γιατί βιαζόμουν. Αντιανεμική λέει.
Καιρό επίσης είχα ξεχάσει πόσο μπορεί να επεκταθεί και την κρατούσα κοντή.
Μάγκωσα το χέρι μου στην ασφάλεια της.
Γενικά μου αρέσει η βροχή. Αλλά δεν μου αρέσει ο αέρας.
Όπως μου αρέσει και ο ήλιος, αλλά δεν μου αρέσει η ζέστη.
Άρχισε να βρέχει δυνατά.
Το νερό γλιστρούσε από την ομπρέλα και έπεφτε πάνω μου, κατευθείαν στα γόνατά μου ενώ περπατούσα. Όμως συνέχιζα. Μόνο αργότερα το συνειδητοποίησα καλά.
Κρέμασα την ομπρέλα μισάνοιχτη στην καρέκλα. Έφραζε λίγο το διάδρομο. Κανείς δεν περνούσε από εκεί έτσι κι αλλιώς.
Την πήρα στο χέρι όπως ήταν φεύγοντας. Δεν έβρεχε τώρα.
Ωστόσο την άνοιξα κανονικά. Και σκεφτόμουν..
Αν η ομπρέλα είναι μια άμυνα, μια προστασία στις δυσκολίες, κακοτοπιές, κακοκαιρίες που μας βρίσκουν
.. Πόσο αποτελεσματική είναι..
Τι κόστος έχει σε κάποιον το να τη χρησιμοποιήσει..
Γιατί να την ανοίγει πριν τη χρειαστεί.. Από πρόνοια.. Από συνήθεια.. Από απαισιοδοξία..
Τι χάνει έχοντάς την συνέχεια ανοιχτή.. Ορατότητα.. Το να τον πλησιάζουν οι άλλοι.. Το να αποκτήσει από τις απαλές σταγόνες την αίσθηση..
Το χέρι του ίσως πιαστεί..
Δεν μπορεί όμως χωρίς αυτή..

Κατεδάφιση

Σήμερα βγαίνοντας να πάρω το πρωινό μου στο μπαλκόνι είδα πως κατεδάφιζαν το εσωτερικό του ισογείου του απέναντι σπιτιού.

Χωρίς καμιά προειδοποίηση για τη γειτονιά, όπως τόσα άλλα πράγματα γίνονται και αλλάζει ο κόσμος γύρω μας καθημερινά. 

Τα ήδη γκρεμισμένα παράθυρα φαίνονταν σαν τρύπες στον εξωτερικό τοίχο, αυτό που είναι δηλαδή πραγματικά.  Μέσα από αυτά έβλεπα δυο τρεις άντρες να χτυπάνε τριγύρω με σφυριά ενώ όλοι οι εσωτερικοί τοίχοι μετατρεπόταν σταδιακά σε βροχή από τούβλα, χώμα και σοβά. Μια άσπρη σκόνη πλημμύριζε το χώρο κι απλωνόταν έξω.  Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις μέχρι που έφτανε, καθώς σύντομα εξαφανιζόταν κι αναμειγνυόταν με την ηλιόλουστη μέρα. 

Αναρωτιόμουν τι θα πάρει τη θέση των ερειπίων μελλοντικά. 

Αναρωτιόμουν πώς είναι να είσαι εκεί μέσα τώρα.

Σίγουρα λερώνονται,  μα πως και δεν πνίγονται από τη σκόνη;  Σίγουρα κουράζονται,  αλλά πως και δεν φοβούνται πως θα πέσει κάτι στο ίδιο τους το κεφάλι. Είναι δουλειά τους η καταστροφή,  αλλά μήπως θα μπορούσε να είναι και διασκέδαση;  

Για εκείνους ήταν συνηθισμένη κατάσταση,  για μένα θέαμα.  Τα δημητριακά μου άρχισαν να μου φαίνονται σαν μπάζα,  αλλά με καλύτερη γεύση- χωρίς να είμαι ομολογουμένως σε θέση να κάνω σύγκριση, και το κουτάλι μου σαν φτυάρι.  

Σε λίγο έφερε το μεγάλο μεταλλικό μπολ του ένα αμάξι. 

Όμως δεν ήταν για να φορτώσει τα χώματα, τα τούβλα και τους σοβάδες.  Αυτό που άρχισαν να πετάνε βίαια μέσα του οι άντρες ήταν τα παραθυρόφυλλα κι οι πόρτες και τα κουφώματα.  

Τα είχα δει,  τα είχαν βγάλει έξω νωρίτερα,  αλλά δεν περίμενα πως θα τα πετούσαν.  Είχα δει σε ταινία πως μπορείς να τα πουλήσεις. Ήμουν σίγουρη στην πραγματικότητα πως μπορούσες,  ειδικά τα συγκεκριμένα, να τα ξαναχρησιμοποιήσεις.  

Δεν ήταν ιδιαίτερα παλιά,  όπως και το ίδιο το σπίτι συνολικά. Ήταν κατάλευκα με ελαφρώς γαλαζωπά τζάμια.  Έλαμπαν όπως-όσο στέκονταν στον ήλιο μαζεμένα. Ήταν τόσο όμορφα!  

Και ξαφνικά σωριάζονταν το ένα πάνω από το άλλο. Ένας σωρός που ταλαντευόταν σαν πλάσμα που βαριανασαίνει, καθώς ένας άντρας πατούσε πάνω του για να τον τακτοποιήσει. Κι άκουγα να σπάνε τα γυαλιά και τα έβλεπα να πετάγονται μακριά. 

Οι εργάτες σταματούσαν μόνο για λίγο για να μην χτυπήσουν κανένα περαστικό. Μα εμένα, που από απέναντι τους έβλεπα συνέχεια, μου έσκιζαν την καρδιά. Κι έκλαιγα μέσα μου βουβά με τον ήχο από τα γυαλιά, και τα θραύσματα να αντικαθιστούν στα μάτια μου τα δάκρυα.  Ήταν τόσο κρίμα!  

Στιγμές σκέφτηκα να τους φώναζα να σταματήσουν αλλά δεν τόλμησα. Και τι μετά; Τι θα τα έκανα αν πεις να ζητούσα να τα έπαιρνα και να τα κρατούσα. Δεν υπάρχει χώρος για την ομορφιά.  Όταν την απαρνιέται και ο ίδιος της ο ιδιοκτήτης πρώτα από όλα.  

Αργότερα πέρασαν δυο γυναίκες ρομά με καροτσάκι για τα ψώνια και πήραν τα μεταλλικά. Κάποιος περαστικός τους έκανε σήμα να τους δώσει 2 (ευρώ) γι' αυτά και του αρνήθηκαν. Ο αρχι-μάστορας χαλαστής τις φώναξε. "Σιγά μη τις άφηνε να τα πάρουν" είπε η μαμά.  Λογικά κι εκείνες το ίδιο θα σκέφτηκαν,  γι' αυτό δε στάθηκαν. Δεν κατάλαβαν πως ήθελε να τους δώσει άλλο ένα κομμάτι,  δεν κατάλαβαν πως/πώς θέλει να τα ξεφορτωθεί.  Κατάλαβαν την αξία. Την υλική βέβαια. 

Η καλλιτεχνική πού χωράει σε μια κατεδάφιση; 

Σταγόνες

"Το μέρος μας έχει γίνει πολυσύχναστο" μου σχολίασε φτάνοντας στη μικρή πλατεία με το συντριβανάκι και γύρω τα παγκάκια.
Δυο έφηβες σε ένα.
Ένας άστεγος να έχει κάνει το παγκάκι σπίτι- κρεβάτι.
Ένας, περίεργος, σε άλλο να κάθεται μόνος.
Υπήρχε, όμως, στο τέταρτο, και για μας χώρος.
Καθίσαμε και συζητούσαμε εκεί.

Ο άστεγος είχε γυρίσει πλάτη, για να μην φαίνεται το πρόσωπό του, σκέφτηκα, ίσως.

Κάτω από το παγκάκι του κοιμόταν κι ένας σκύλος. Καθυστερημένα παρατήρησα πως ήταν δικός του, δεμένος, όχι αδέσποτος.

Ο περίεργος φαινόταν ως και τρελός. Κάπνιζε και παραμιλούσε. Ξεχώριζες πως έβριζε ενώ κοιτούσε κάποτε κάτω και κάποτε τριγύρω. Δεν ήξερες ποιόν έβριζε: εσένα που του χαλούσες την ησυχία, τον κάθε περαστικό ή κάποιον μακρινό, συγκεκριμένο ή αόριστο.

Όταν ξάπλωσε με μαξιλάρι το χέρι του και το σακίδιο του, καταλάβαμε πως κι αυτός ήταν άστεγος.

Είπα να μην μιλάμε δυνατά μήπως ενοχλούσαμε εμείς.

Η παρέα άλλαζε συνέχεια στο άλλο παγκάκι, η κάθε μια λίγο ή λιγότερο διακριτική.

Από το κοντινό μπαράκι ακουγόταν μουσική, ξένη, ρυθμική, αν και δυνατή, μάλλον όχι ενοχλητική.
Ο περίεργος με κλειστά τα μάτια φαίνεται να είχε ηρεμήσει στην έκφραση, και, αν κανείς ήθελε να παρατηρήσει, κουνούσε το πόδι του στο ρυθμό της.

Ο άλλος, στο πιο μακρινό μας παγκάκι, εν τω μεταξύ είχε γυρίσει, είχε απλωθεί με το ένα πόδι στο χερούλι και όχι μόνο φαινόταν το πρόσωπό του, νεαρό, αξύριστο, αλλά κι ένα χαμόγελο πάνω σε αυτό, αμυδρό αλλά, το πιστεύω, υπαρκτό. Τι να ονειρευόταν;

Αργότερα ξαναγύρισε πλευρό, χωρίς πλέον να νομίζω με σκοπό.

Οι περαστικοί πηγαίνοντας βραδινή βόλτα, κοντά μεσάνυχτα, τους κοίταζαν, αν δεν το αγνοούσαν ή μάλλον απέφευγαν, με λύπηση, ελαφριά, ή και φόβο, λίγο ή πολύ βαρύ. Τι να φοβόταν;
Τι φοβόμαστε; Μην μας πάρουν κάτι αυτοί ή μην μας το πάρει η ζωή; Μην μας επιτεθούν ή μην μας επιτεθεί η δική μας συνείδηση;

Ο άστεγος-περίεργος κάποια στιγμή σηκώθηκε και έφυγε, κουτσαίνοντας ελαφρώς, σιωπηλός.
Στη θέση του αργότερα ήρθε και κάθισε αργά ένας νεαρός, πολύ λεπτός στα μακριά του πόδια και χέρια, με μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια, κι ένα κινητό για ασχολία.

Ο άλλος άστεγος έξυσε το κεφάλι-τα μαλλιά του τα μακριά, τη στιγμή που εγώ έξυνα το μάγουλο ενώ έγραφα, ή μάλλον σήκωνα τα μάτια μου από τη σκιά του σημειωματάριου μου.

Ξύπνησε, ανασηκώθηκε και ζήτησε τσιγάρο από το "παλικάρι". Αφού δεν είχε αυτό, γύρισε, από το πλευρό που φαινόταν το πρόσωπό του, να κοιμηθεί, χαμογελώντας μέσα από τα μούσια του, πάλι.

Θέλω να πιστεύω ότι έβλεπα όσο τα χαμηλά φώτα κι η απόστασή μας μου επέτρεπαν.

Μόνο έσταζε το συντριβανάκι αλλά είχε μια ομορφιά, για άλλη μια φορά.
Και μόνο από τους σταθερούς κύκλους στην επιφάνεια του νερού έχω την αίσθηση πως κάτι συμβαίνει, κάτι αλλάζει κάθε στιγμή που εγώ είμαι σκυμμένη στο χαρτί, ενώ στα κινητά τους άλλοι κι αλλού μακριά άλλοι σκυμμένοι σε άλλα.

All alone we live.. λέει η μουσική.

It's a long long way from home.. η επόμενη. 
Όχι για εμάς, ακόμα.

Μαθήματα για θύματα Σχολικού Εκφοβισμού

Ημέρα κατά του Bullying: Θεωρώ σημαντικό να μοιραστώ το δικό μου μήνυμα.

Όσες φορές και με όποιον τρόπο κι αν σε κοροϊδέψουν/ σε πειράξουν, μην τους αφήσεις να σε τρομάξουν. Μην τους αφήσεις προπάντων να σε αλλάξουν. Κι αν γίνει αυτό ας είναι προς το καλύτερο. Υπάρχει σε όλες τις καταστάσεις κάτι χρήσιμο.

Από πολύ μικρή ηλικία μπορεί να σε κάνουν να ανακαλύψεις πως είσαι πιο δυνατός από όσο νομίζεις (δύναμη πιο σημαντική είναι η ψυχική κι όχι η σωματική) και με ποιο τρόπο δεν θα σε ενοχλεί ο καθένας ό,τι κάνει κι ό,τι πει.

Μπορεί αυτοί να γίνουν η αιτία να συνειδητοποιήσεις, εφόσον βρεθεί κάποιος να το συζητήσεις, κι ας μην το πιστέψεις στην αρχή, πως κάθε πείραγμα- κοροϊδία αποκαλύπτει του άλλου πρόβλημα κι όχι δικό σου. Δεν είσαι εσύ χοντρός, φυτό, χαζός αλλά αυτός κομπλεξικός και ζηλεύει κάτι άλλο παραπάνω που έχεις, ακόμα κι αν τότε δεν μπορείς να το δεις.

Το μάθημα πως τα λόγια και η συμπεριφορά έχουν αίτια εσωτερικά που διαφέρουν από τα προφανή μαθαίνοντας το από νωρίς θα σου γίνει μάθημα ζωής, θα σε βοηθήσει να αναπτυχθείς. Και θα ρθει η στιγμή που θα 'σαι πιο σοφός/η και θα μπορείς να καταλαβαίνεις τους ανθρώπους -πολύ ευρύτερα από τα πειράγματα- και να συμβουλεύεις τους άλλους. Ακόμα μπορεί και να σπουδάσεις πάνω σ αυτό, αν σε ενδιαφέρει.

Όμως σημαντικότερο είναι πως θα έχεις μια όμορφη ζωή (τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε εμποδίσει, αφού δεν το κατάφεραν αυτοί, ίσα ίσα που στην εξέλιξη σου έχουν βοηθήσει) με παρέα μεγάλη, καλή και με αγάπη πολλή, θα 'χεις ο, τι σου αξίζει. Γιατί εσύ πρώτος τον εαυτό σου θα έχεις αγαπήσει για να τον υπερασπιστείς, γιατί θα ξέρεις τι αξίζει και πώς να το διεκδικείς.

Κι όταν πραγματικά αυτή την φάση την έχεις ξε-περάσει, θα μπορείς να συγχωρείς -θα 'χεις ήδη συγχωρήσει- εως και θα ευχαριστείς, τους "εχθρούς", τους "κακούς" και τους "βασανιστές" σου. Γιατί πια, πιο σωστά, θα πιστεύεις πως δεν υπάρχουν κακοί, παρά μόνο αδύναμοι που το παίζουν δυνατοί, και, τόσο παράδοξα, τελικά εσύ θα έχεις από αυτούς ωφεληθεί.

Θα ξεχάσεις πολλά, αργά ή γρήγορα - το πιθανότερο από άμυνα - και δεν θα θυμάσαι συγκεκριμένα όλα τα περιστατικά, μα αυτό που θα σου μείνει, έστω κι υποσυνείδητα, θα είναι όσα σου έδωσαν ως εμπειρίες μαθήματα.

Κι απορείς εν τέλη, Οι άλλοι άραγε ξεχνούν; πως μαθαίνουν να συγχωρούν; πως μαθαίνουν να αντέχουν; αν δεν πληγωθούν, στριμωχτούν, διωχθούν..

Μπορεί κι αυτούς να τους συμβούν αλλά αργότερα. Εσύ τα πέρασες νωρίς, σαν την αναιμοβλογιά, κι έφτιαξες αντισώματα. Να λες πάλι καλά.

Μόνο να ζείτε, αν αυτό που λένε αληθεύει, μην αυτοκτονείτε παιδιά! Η καλύτερη είναι η συνέχεια.

Υ. Γ Ξεχωριστό "ευχαριστώ" και προτροπή στην (κάθε) μαμά να δείχνει την άλλη πλευρα.

"..may you live in intersting times.."

Φοβάμαι...

Κλαίω...

Ένας κόμπος στο λαιμό.

Ένα βάρος στην ψυχή.

Μ' ακούω που αναπνέω...

Είμαι ζωντανή..

Και τι;

Αρχίζω να υποπτεύομαι πως είναι μεγάλη ευθύνη αυτή.

Κάθε στιγμή που υπάρχω για 'μένα είναι σημαντική.

Είναι ασήμαντη όμως για τους άλλους,

για τον κόσμο ταπεινή,

εάν δεν συνεισφέρω σ' ο, τι σ' αυτόν συμβεί.

Νιώθω τόσο μικρή.

Διαισθάνομαι όμως κιόλας πως είμαι δυνατή.

Κάτι μέσα μου λέει -κάνει ξαφνικά να αποκαλυφθεί-

πως αν και είμαι πιεσμένη, εγκλωβισμένη, είμαι τόσο ορμητική.

Ίσως πλησιάζει η στιγμή που κάτι θα εκραγεί.

Ίσως δεν είναι άλλη μια φορά μια τρέλα νεανική.

Ίσως και κατά βάθος να ποντάρω ακριβώς εκεί.

Τον κόσμο των αλλάζουν οι "τρελοί".

Οι τόσο τρελοί που, με το συναίσθημα καταρρακωμένο, υποκινούνται από τη λογική

 να μην φοβούνται να πεθάνουν αναζητώντάς τη, διψώντας για ζωή.

Αυτοί που πονάνε και κλαίγοντας χτυπάνε τον αντίπαλο, ο καθένας για να αμυνθεί,

εφοδιασμένος μ' όσα έχει στερηθεί.

Δεν τους νοιάζει η πληγή να εξωτερικευθεί.

Δεν είναι τόσο τρομερό το αίμα.

Λες και δεν έχουν ξαναδεί.

Η γεύση του άραγε να 'ναι γλυκιά ή πικρή;

Όταν τρέχει απ' το μέτωπό σου.

Το θέαμα φρικτό όταν το πρωτοείδα ως φωτογραφία σε περιοδικό.

Τώρα που γράφω η ίδια γι' αυτό φαντάζει ιερό.

Όμως δεν ξέρω αν τολμάω να το ζήσω εγώ.

Μπορεί- μακάρι να μην είναι απαραίτητο.

Είναι ηρωικό.

Είναι λυπηρό.

Μάλλον δεν έχω το θάρρος.

Ωστόσο, έχω το θράσος να το διαπραγματευτώ.

Απλά γράφω ο,τι σκεφτώ.

Με κόκκινο.

Τι υποκριτικό.

Η ομοιοκαταληξία είναι γελοία.

Ίσως γίνομαι κι εγώ,

καθώς μιλώ για πράγματα που δεν μπορώ απόλυτα να ενστερνιστώ.

Μα εκείνο που είναι αληθινό

είναι το ο,τι καταλαβαίνω πως ζω σε "ενδιαφέροντα καιρό"

και ψάχνω να βρω τι θέση έχω σ' αυτό.

Παθητική; Ενεργητική;

Κι όλο πλησιάζει εδώ το εκεί..

Πολιτικές πολύ παιδικές σκέψεις

Πριν από τις πρώτες μου εκλογές κι οι σκέψεις που περνάνε απ' το μυαλό μου
είναι πολλές. Σε κατάσταση χάους, όπως του '36  δεν ξέρει κανείς
τι να διαλέξει. Τόσοι υποψήφιοι, κι όμως υπάρχει έλλειψη επιλογών. Κάτι λείπει.
Δεν είμαι η μονή πιστεύω που δεν ξέρει πού ανήκει. Κάποιοι ίσως ψηφίσουν ότι
τους πουν οι γονείς τους. Εγώ, κι ας ξέρω τις απόψεις του καθένα, κι ας έχω
συζητήσει επιπλέον μαζί τους τελευταία, δεν νιώθω πως ταιριάζουνε απόλυτα σε
εμένα.
   Και μέσα σ' όλη μου την "ωριμότητα" έχω την τρελή
ιδέα, επιθυμία μου απ' το δημοτικό (αδιάφορο το ότι ενηλικιώθηκα) να κάνω
κάτι που έμαθα σ' αυτό. Θέλω πάνω σε ψηφοδέλτιο λευκό, ώστε να μη στοχοποιώ
κανένα συνδυασμό, να βάλω το χέρι μου και να ζωγραφίσω το περίγραμμα της
παλάμης μου. Έτσι για να αφήσω το στίγμα μου. (Ξέρω πως η παλάμη μου θα
παραβλεφθεί απ' αυτούς που ξενυχτάνε να μετράνε τις ψήφους όσων ξέρουν που θα
πάνε.) Θα άφηνα το δακτυλικό μου αποτύπωμα, αλλά φοβάμαι μήπως καταλήξει στην
αστυνομία. Όσο κι αν φανεί βλακεία. Φοβάμαι γιατί δεν ξέρω πως
λειτουργεί αυτή η δημοκρατία. Μέχρι να μάθω, είναι πραγματικά αυτό που μου
'ρχεται εντονότερα να κάνω. Δεν βρίσκω να με αντιπροσωπεύει κανένας και τίποτα.
Γι' αυτό καταλήγω πως το περίγραμμα του χεριού μου με αντιπροσωπεύει απ' όλα
καλύτερα.
   Για να εξηγηθώ, δεν το εννοώ σαν φασκέλωμα. Περισσότερο το
φαντάζομαι σαν το σημάδι που θα άφηνα όταν ορκίζομαι. Σαν να χτυπούσα το χέρι
μου στο τραπέζι δυναμικά. Σαν ίσως να σήκωνα το χέρι μου για να
μιλήσω στην τάξη, όπως τόσα χρόνια μέχρι τώρα με έχουν διδάξει. Όμως,
στην αταξία, ομολογώ, δεν ξέρω τι να πω. Νιώθω πως κάτι θέλω να πω. Μα σ'
αυτό δεν μπορώ να συγχρονιστώ με τη φωνή κάποιου άλλου. Μα δεν θέλω και να
απέχω. Δεν θέλω. Θέλω να δείξω πως κάτι έχω να πω.
   Νιώθω σαν μωρό, που τώρα γνωρίζει τον κόσμο. Για να τον μάθω
όμως δεν θέλω - κι εκεί διαφέρω- τους μεγάλους να μιμηθώ. Ούτε να ψελλίσω
δεν μπορώ. Κι όμως κραυγάζω για να εκφραστώ. Κι ας μη με καταλαβαίνουν οι
άλλοι. Κι ας μη με καταλαβαίνω ούτε εγώ. Είναι ανάγκη.
   Γυρίζοντας στην παλάμη. Θέλω να βουτήξω το χέρι μου στη
φρουτόκρεμα που με ταΐσανε, ή καλύτερα στις δαχτυλομπογιές που έχουν χρώμα.
Έπειτα να αγγίξω τα πάντα γύρω μου, να τα πασαλείψω. Έτσι για να κάνω κάτι. Σε
αυτό το γκρίζο κόσμο για να δημιουργήσω. Για να δω τι μπορώ να κάνω.
"Μαμά, κοίτα τι μπορώ να κάνω!"
   Δεν νομίζω πως είμαι έτοιμη να ψηφίσω. Θα 'θελα να
μπορούσα να τους κάνω όλους πέρα, κι όπως με απωθούν, να τους απωθήσω. Πιο
πολύ θα ήθελα με την παλάμη μου τα μάτια μου να κλείσω και όλα όσα
συμβαίνουν γύρω μου να τα αγνοήσω. Πως, π.χ. ...
   Την ίδια στιγμή, συνομήλικά μου παιδιά, με τις δικές τους
παλάμες, χαιρετούν φασιστικά. Τολμώντας να μπω στο δικό τους μυαλό θα μπορούσα
να πω "Μόνο αν βρω κάποιον που μπορώ να εμπιστευτώ, να με πάρει από το
χέρι, την παλάμη μου θα κλείσω. Θα την σφίξω κι όσους με χτυπάνε θα
χτυπήσω!" Αυτούς που τους χτυπάνε_ Τι κι αν αστοχήσουν...; Άλλοι δεν
ξέρουν τι πρέπει να ψηφίσουν κι αυτοί δεν ξέρουν ποιόν πρέπει να
χτυπήσουν.
   Οι άνθρωποι πεινάνε. Οι κοινωνίες πονάνε. Κι εμείς δεν
ξέρουμε προς τα πού μπουσουλάμε.

Συνειδητοποιείς;

Αλήθεια, 
συνειδητοποιείς
πως κάθε μέρα
η καρδιά σου, οι πνευμονές σου, 
άπειροι μηχανισμοί στο σώμα σου 
από τα κύτταρα μέχρι τα όργανά σου 
δουλεύουν ασταμάτητα 
μόνο και μόνο για να μπορείς εσύ να ζεις;!
Εκμεταλεύσου το δώρο τους 
και φρόντισε η ζωή σου να μετράει. 
Χαμένος ο κόπος τους μην πάει..