Ομπρέλα

Έβρεχε. Στην πραγματικότητα ψιχάλιζε. Αλλά υπολόγισα πως θα βρέξει μετά.
Βγαίνοντας άνοιξα την ομπρέλα. Δύσκολα.
Ο ιστός της έχει στραβώσει. Καιρό νόμιζα πως αυτό είναι φυσιολογικό.
Προσπαθώντας να την κρατήσω ίσια, το καπέλο της γυρνούσε ολότελα ανάποδα. Κι εγώ εκνευριζόμουν. Γιατί βιαζόμουν. Αντιανεμική λέει.
Καιρό επίσης είχα ξεχάσει πόσο μπορεί να επεκταθεί και την κρατούσα κοντή.
Μάγκωσα το χέρι μου στην ασφάλεια της.
Γενικά μου αρέσει η βροχή. Αλλά δεν μου αρέσει ο αέρας.
Όπως μου αρέσει και ο ήλιος, αλλά δεν μου αρέσει η ζέστη.
Άρχισε να βρέχει δυνατά.
Το νερό γλιστρούσε από την ομπρέλα και έπεφτε πάνω μου, κατευθείαν στα γόνατά μου ενώ περπατούσα. Όμως συνέχιζα. Μόνο αργότερα το συνειδητοποίησα καλά.
Κρέμασα την ομπρέλα μισάνοιχτη στην καρέκλα. Έφραζε λίγο το διάδρομο. Κανείς δεν περνούσε από εκεί έτσι κι αλλιώς.
Την πήρα στο χέρι όπως ήταν φεύγοντας. Δεν έβρεχε τώρα.
Ωστόσο την άνοιξα κανονικά. Και σκεφτόμουν..
Αν η ομπρέλα είναι μια άμυνα, μια προστασία στις δυσκολίες, κακοτοπιές, κακοκαιρίες που μας βρίσκουν
.. Πόσο αποτελεσματική είναι..
Τι κόστος έχει σε κάποιον το να τη χρησιμοποιήσει..
Γιατί να την ανοίγει πριν τη χρειαστεί.. Από πρόνοια.. Από συνήθεια.. Από απαισιοδοξία..
Τι χάνει έχοντάς την συνέχεια ανοιχτή.. Ορατότητα.. Το να τον πλησιάζουν οι άλλοι.. Το να αποκτήσει από τις απαλές σταγόνες την αίσθηση..
Το χέρι του ίσως πιαστεί..
Δεν μπορεί όμως χωρίς αυτή..