Παρότι με μάνα φεμινίστρια που με έκανε στα 40 (με φυσικά μέσα)
οδηγούμαι να σκεφτώ πως το ζήτημα
δεν είναι αν βάζουμε στην κατάψυξη
τα ωάρια μας
αλλά τα συναισθήματά μας,
τη θηλυκή πλευρά μας.
Βγαίνω στο μπαλκόνι
μέσα σε αυτή τη συγκυρία μοναξιάς, παγώματος, παύσης, απόστασης
κι αυτή τη μόνη στιγμή
που έχει τη δυνατότητα
να με δει κάποιος,
λίγο ή πολύ άγνωστος,
ως φυσική παρουσία
εγώ σκέφτηκα πως δεν με νοιάζει.
Γιατί αυτή την στιγμή
-περίοδο-φάση-για πόσο;-
δεν είμαι γυναίκα
-αλλά ούτε και παιδί
παρότι στο σπίτι των γονιών μου.
Και το πιο κοντινό που μπορώ να πω,
χωρίς να ισχύει ούτε αυτό,
είναι επιστήμονας.
Αφού είναι τα μαθήματα και το διάβασμα
και οι σκέψεις του (δεύτερου) μεταπτυχιακού μου
που γεμίζουν την μέρα μου
και μου δίνουν νόημα,
ευχαρίστηση,
ικανοποίηση.
Μα ποιος ξέρει αν η ζωή μου δε συνεχίσει να είναι έτσι.
Κι αν το εγώ μου δε συνηθίσει
στον αυνανισμο του μυαλού μου
και ξεχάσει το σώμα μου
και καταχωνιασει την ψυχή μου
χωρίς να μοιραστει με άλλο σώμα,
χωρίς να μπολιασει άλλο πλάσμα.
Εκτός άλλων τα παιδιά.
Μακάρι
Κι αν δεν γίνω τίποτα άλλο,
ας γίνω η θεία
ή η δασκάλα
(αυτή της καλής ανάμνησης όμως).
Αλλά αν δεν γίνω τίποτα άλλο,
ποιος θα μου φταίει;
Κανείς από όσους άκουσα να με συμβουλεύουν
ή να μου επιβάλλονται για το καλό μου
ταυτίζοντας την ικανοποίηση με την ευχαρίστηση
και την επιτυχία με την ευτυχία.
