Φοβάμαι...
Κλαίω...
Ένας κόμπος στο λαιμό.
Ένα βάρος στην ψυχή.
Μ' ακούω που αναπνέω...
Είμαι ζωντανή..
Και τι;
Αρχίζω να υποπτεύομαι πως είναι μεγάλη ευθύνη αυτή.
Κάθε στιγμή που υπάρχω για 'μένα είναι σημαντική.
Είναι ασήμαντη όμως για τους άλλους,
για τον κόσμο ταπεινή,
εάν δεν συνεισφέρω σ' ο, τι σ' αυτόν συμβεί.
Νιώθω τόσο μικρή.
Διαισθάνομαι όμως κιόλας πως είμαι δυνατή.
Κάτι μέσα μου λέει -κάνει ξαφνικά να αποκαλυφθεί-
πως αν και είμαι πιεσμένη, εγκλωβισμένη, είμαι τόσο ορμητική.
Ίσως πλησιάζει η στιγμή που κάτι θα εκραγεί.
Ίσως δεν είναι άλλη μια φορά μια τρέλα νεανική.
Ίσως και κατά βάθος να ποντάρω ακριβώς εκεί.
Τον κόσμο των αλλάζουν οι "τρελοί".
Οι τόσο τρελοί που, με το συναίσθημα καταρρακωμένο, υποκινούνται από τη λογική
να μην φοβούνται να πεθάνουν αναζητώντάς τη, διψώντας για ζωή.
Αυτοί που πονάνε και κλαίγοντας χτυπάνε τον αντίπαλο, ο καθένας για να αμυνθεί,
εφοδιασμένος μ' όσα έχει στερηθεί.
Δεν τους νοιάζει η πληγή να εξωτερικευθεί.
Δεν είναι τόσο τρομερό το αίμα.
Λες και δεν έχουν ξαναδεί.
Η γεύση του άραγε να 'ναι γλυκιά ή πικρή;
Όταν τρέχει απ' το μέτωπό σου.
Το θέαμα φρικτό όταν το πρωτοείδα ως φωτογραφία σε περιοδικό.
Τώρα που γράφω η ίδια γι' αυτό φαντάζει ιερό.
Όμως δεν ξέρω αν τολμάω να το ζήσω εγώ.
Μπορεί- μακάρι να μην είναι απαραίτητο.
Είναι ηρωικό.
Είναι λυπηρό.
Μάλλον δεν έχω το θάρρος.
Ωστόσο, έχω το θράσος να το διαπραγματευτώ.
Απλά γράφω ο,τι σκεφτώ.
Με κόκκινο.
Τι υποκριτικό.
Η ομοιοκαταληξία είναι γελοία.
Ίσως γίνομαι κι εγώ,
καθώς μιλώ για πράγματα που δεν μπορώ απόλυτα να ενστερνιστώ.
Μα εκείνο που είναι αληθινό
είναι το ο,τι καταλαβαίνω πως ζω σε "ενδιαφέροντα καιρό"
και ψάχνω να βρω τι θέση έχω σ' αυτό.
Παθητική; Ενεργητική;
Κι όλο πλησιάζει εδώ το εκεί..
