Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017

Για την αντιμετώπιση των αδέσποτων (ζώων)


Δεν φτάνει που είμαστε ανεύθυνοι κι αναίσθητοι, ας γίνουμε κι επίσημα δολοφόνοι..
Επίσημα, και στοχευμένα,  πέρα από τις φόλες, με τις οποίες μοιράζουν βασανιστικό θάνατο κάποιοι τυφλοί εκτελεστές. Σε αυτούς συγκρατούμαι να μην ευχηθώ να πάνε με τον ίδιο τρόπο, όπως η Δάφνη,  κι ο Ερμής και τόσοι άλλοι. Μόνη κατάρα μου,  να παρακολουθήσουν τη διαδικασία ενός τέτοιου θανάτου.  Αρκεί για να χαρακτεί σε όση καρδιά κι όσο μυαλό έχουν.
Επίσημα, και άμεσα,  πέρα από τα νεογέννητα που πετιούνται στα σκουπίδια,  κι εκεί αν δεν βρεθεί κάποιος να τα πάρει, πολτοποιούνται στους κάδους των απορρηματοφόρων.  Γιατί,  αν δεν το έχετε σκεφτεί, εκείνοι οι κάδοι ακολουθούν  αυτούς στους οποίους ψάχνουν τα αδέσποτα - κι όχι μόνο πια- τροφή.
Επίσημα, κι ηθελημένα,  πέρα από τα πατημένα ζώα στους δρόμους από τα αυτοκίνητα, που δεν οδηγούν (μόνο) σαδιστές αλλά συνηθισμένοι άνθρωποι,  οι οποίοι ίσως τραυματίζονται για μια ζωή. Αλήθεια, πόσο έχουμε εξοικειωθεί με τα πτώματα ζώων στους δρόμους; Πώς θα αντιδρούσαμε αν στη θέση τους βλέπαμε ανθρώπους;  Υποθέτω αντίστοιχα με εκείνους που έχουν συνηθίσει να ζουν σε μια κατάσταση πολέμου.
Κι αφού συγκρινόμαστε με άλλες χώρες,  ας αποφασίσουμε αν θέλουμε, σε ποιές και πού να τους μοιάσουμε.
Στη Γερμανία, λένε, κάνουν ευθασία στα ζώα των κυνοκομείων που δεν αναζητούνται ή υιοθετούνται σε συγκεκριμένο διάστημα.  Στη Γερμανία όμως, που δεν έχουν αδέσποτα, κάνουν κι άλλα πράγματα σχετικά με τα ζώα (και αυτό δεν είναι λουκάνικα, που,  επίσης, κάποιοι ισχυρίζονται)
Στην Βραζιλία δεν έχουν μόνο αδέσποτα ζώα αλλά και παιδιά, επικίνδυνα παιδιά, επικίνδυνα για επιθέσεις και κλοπές. Κι η λύση που βρήκαν είναι παρόμοια. Καθαρίζουν τους δρόμους σκοτώνοντας τα.
Τι λέτε; Ποιούς άλλους "αδέσποτους"  θα "καθαρίσουμε" μετά τις γάτες και τους σκύλους;


Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

Ομπρέλα

Έβρεχε. Στην πραγματικότητα ψιχάλιζε. Αλλά υπολόγισα πως θα βρέξει μετά.
Βγαίνοντας άνοιξα την ομπρέλα. Δύσκολα.
Ο ιστός της έχει στραβώσει. Καιρό νόμιζα πως αυτό είναι φυσιολογικό.
Προσπαθώντας να την κρατήσω ίσια, το καπέλο της γυρνούσε ολότελα ανάποδα. Κι εγώ εκνευριζόμουν. Γιατί βιαζόμουν. Αντιανεμική λέει.
Καιρό επίσης είχα ξεχάσει πόσο μπορεί να επεκταθεί και την κρατούσα κοντή.
Μάγκωσα το χέρι μου στην ασφάλεια της.
Γενικά μου αρέσει η βροχή. Αλλά δεν μου αρέσει ο αέρας.
Όπως μου αρέσει και ο ήλιος, αλλά δεν μου αρέσει η ζέστη.
Άρχισε να βρέχει δυνατά.
Το νερό γλιστρούσε από την ομπρέλα και έπεφτε πάνω μου, κατευθείαν στα γόνατά μου ενώ περπατούσα. Όμως συνέχιζα. Μόνο αργότερα το συνειδητοποίησα καλά.
Κρέμασα την ομπρέλα μισάνοιχτη στην καρέκλα. Έφραζε λίγο το διάδρομο. Κανείς δεν περνούσε από εκεί έτσι κι αλλιώς.
Την πήρα στο χέρι όπως ήταν φεύγοντας. Δεν έβρεχε τώρα.
Ωστόσο την άνοιξα κανονικά. Και σκεφτόμουν..
Αν η ομπρέλα είναι μια άμυνα, μια προστασία στις δυσκολίες, κακοτοπιές, κακοκαιρίες που μας βρίσκουν
.. Πόσο αποτελεσματική είναι..
Τι κόστος έχει σε κάποιον το να τη χρησιμοποιήσει..
Γιατί να την ανοίγει πριν τη χρειαστεί.. Από πρόνοια.. Από συνήθεια.. Από απαισιοδοξία..
Τι χάνει έχοντάς την συνέχεια ανοιχτή.. Ορατότητα.. Το να τον πλησιάζουν οι άλλοι.. Το να αποκτήσει από τις απαλές σταγόνες την αίσθηση..
Το χέρι του ίσως πιαστεί..
Δεν μπορεί όμως χωρίς αυτή..