Χρώματα και Αριθμοί

Μου αρέσει το πολύχρωμο.
Δεν νιώθω να βαφτώ με χρώματα σημαίων.
Να φωνάξω για ένα κράτος, ένα έθνος, μια ομάδα,
για ήρωες και για τέρατα 
(ανάμεσα στους στρατιώτες - μα ίσως όντως στους ηγέτες)
Ποιος πεθαίνει καλύτερα; 
Ποιος σκοτώνεται καλύτερα;

Βλέπω ανθρώπους, βλέπω ζωές και θάνατο.
Στον πόλεμο τα χρώματα είναι μόνο τρία. 
Το κόκκινο, το μαύρο, το λευκό.
Κόκκινο το αίμα όλων.
Κόκκινη η φωτιά.
Μαύρο θα έλεγα το πένθος.
Μα κυρίως μαύρη είναι η νύχτα, η στάχτη, ο φόβος.
Λευκό το φως του ήλιου που είδες και σήμερα.
Λευκοί οι επίδεσμοι.
Λευκή η ελπίδα; 

Πατρίδα δεν είναι το χώμα, μα οι άνθρωποι.
Οι πρόγονοι δεν θέλουν να πεθάνεις για να τους τιμήσεις,
θέλουν να ζήσεις, 
να θυμάσαι όσους πέρασαν, 
να αγκαλιάζεις όσους έχεις στο παρόν σου 
και να δημιουργείς το μέλλον.
Θα στο ελεγαν οι ίδιοι
αν δεν έμεναν να μιλούν εξονόματος τους άλλοι.

Καμιά γη δεν μας ανήκει, παρά μόνο στα χαρτιά.
Τα χαρτιά είναι λεφτά.
Το μόνο που μας ανήκει είναι οι αναμνήσεις κι η αγάπη στην καρδιά.
Δεν μας ανήκει ούτε καν η γη που θα θαφτούμε, εμείς ανήκουμε σ' αυτή. 
Σκοπός της ζωής είναι η ζωή. 
Ζωή δημιουργική πάνω στη γη, λίπασμα κάτω από αυτή. 
Η καταστροφή είναι προϋπόθεση για την αναγέννηση.

Μα οι άνθρωποι δεν γεννιόμαστε για να γίνουμε αριθμοί.
Δεν μπορεί να λέμε 
τόσες βόμβες έπεσαν, τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν, 
τόσα όπλα μεταφέρθηκαν, τόσοι άνθρωποι έφυγαν, 
τόσα κτήρια καταστράφηκαν, τόσοι τραυματίστηκαν. 
Και να χωρίζουμε σε ομάδες,
από αυτή ή την άλλη πλευρά σαν να κρατάμε σκορ.
Κακώς μας έμαθαν τον πόλεμο σαν παιχνίδι και σαν παραμύθι.
Δεν υπάρχουν ήρωες και κακοί. 
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει πόλεμος από την αρχή. 
Μόνος κακός είναι αυτός που ξεκινάει τον πόλεμο, 
το κέρδος.