Πολιτικές πολύ παιδικές σκέψεις

Πριν από τις πρώτες μου εκλογές κι οι σκέψεις που περνάνε απ' το μυαλό μου
είναι πολλές. Σε κατάσταση χάους, όπως του '36  δεν ξέρει κανείς
τι να διαλέξει. Τόσοι υποψήφιοι, κι όμως υπάρχει έλλειψη επιλογών. Κάτι λείπει.
Δεν είμαι η μονή πιστεύω που δεν ξέρει πού ανήκει. Κάποιοι ίσως ψηφίσουν ότι
τους πουν οι γονείς τους. Εγώ, κι ας ξέρω τις απόψεις του καθένα, κι ας έχω
συζητήσει επιπλέον μαζί τους τελευταία, δεν νιώθω πως ταιριάζουνε απόλυτα σε
εμένα.
   Και μέσα σ' όλη μου την "ωριμότητα" έχω την τρελή
ιδέα, επιθυμία μου απ' το δημοτικό (αδιάφορο το ότι ενηλικιώθηκα) να κάνω
κάτι που έμαθα σ' αυτό. Θέλω πάνω σε ψηφοδέλτιο λευκό, ώστε να μη στοχοποιώ
κανένα συνδυασμό, να βάλω το χέρι μου και να ζωγραφίσω το περίγραμμα της
παλάμης μου. Έτσι για να αφήσω το στίγμα μου. (Ξέρω πως η παλάμη μου θα
παραβλεφθεί απ' αυτούς που ξενυχτάνε να μετράνε τις ψήφους όσων ξέρουν που θα
πάνε.) Θα άφηνα το δακτυλικό μου αποτύπωμα, αλλά φοβάμαι μήπως καταλήξει στην
αστυνομία. Όσο κι αν φανεί βλακεία. Φοβάμαι γιατί δεν ξέρω πως
λειτουργεί αυτή η δημοκρατία. Μέχρι να μάθω, είναι πραγματικά αυτό που μου
'ρχεται εντονότερα να κάνω. Δεν βρίσκω να με αντιπροσωπεύει κανένας και τίποτα.
Γι' αυτό καταλήγω πως το περίγραμμα του χεριού μου με αντιπροσωπεύει απ' όλα
καλύτερα.
   Για να εξηγηθώ, δεν το εννοώ σαν φασκέλωμα. Περισσότερο το
φαντάζομαι σαν το σημάδι που θα άφηνα όταν ορκίζομαι. Σαν να χτυπούσα το χέρι
μου στο τραπέζι δυναμικά. Σαν ίσως να σήκωνα το χέρι μου για να
μιλήσω στην τάξη, όπως τόσα χρόνια μέχρι τώρα με έχουν διδάξει. Όμως,
στην αταξία, ομολογώ, δεν ξέρω τι να πω. Νιώθω πως κάτι θέλω να πω. Μα σ'
αυτό δεν μπορώ να συγχρονιστώ με τη φωνή κάποιου άλλου. Μα δεν θέλω και να
απέχω. Δεν θέλω. Θέλω να δείξω πως κάτι έχω να πω.
   Νιώθω σαν μωρό, που τώρα γνωρίζει τον κόσμο. Για να τον μάθω
όμως δεν θέλω - κι εκεί διαφέρω- τους μεγάλους να μιμηθώ. Ούτε να ψελλίσω
δεν μπορώ. Κι όμως κραυγάζω για να εκφραστώ. Κι ας μη με καταλαβαίνουν οι
άλλοι. Κι ας μη με καταλαβαίνω ούτε εγώ. Είναι ανάγκη.
   Γυρίζοντας στην παλάμη. Θέλω να βουτήξω το χέρι μου στη
φρουτόκρεμα που με ταΐσανε, ή καλύτερα στις δαχτυλομπογιές που έχουν χρώμα.
Έπειτα να αγγίξω τα πάντα γύρω μου, να τα πασαλείψω. Έτσι για να κάνω κάτι. Σε
αυτό το γκρίζο κόσμο για να δημιουργήσω. Για να δω τι μπορώ να κάνω.
"Μαμά, κοίτα τι μπορώ να κάνω!"
   Δεν νομίζω πως είμαι έτοιμη να ψηφίσω. Θα 'θελα να
μπορούσα να τους κάνω όλους πέρα, κι όπως με απωθούν, να τους απωθήσω. Πιο
πολύ θα ήθελα με την παλάμη μου τα μάτια μου να κλείσω και όλα όσα
συμβαίνουν γύρω μου να τα αγνοήσω. Πως, π.χ. ...
   Την ίδια στιγμή, συνομήλικά μου παιδιά, με τις δικές τους
παλάμες, χαιρετούν φασιστικά. Τολμώντας να μπω στο δικό τους μυαλό θα μπορούσα
να πω "Μόνο αν βρω κάποιον που μπορώ να εμπιστευτώ, να με πάρει από το
χέρι, την παλάμη μου θα κλείσω. Θα την σφίξω κι όσους με χτυπάνε θα
χτυπήσω!" Αυτούς που τους χτυπάνε_ Τι κι αν αστοχήσουν...; Άλλοι δεν
ξέρουν τι πρέπει να ψηφίσουν κι αυτοί δεν ξέρουν ποιόν πρέπει να
χτυπήσουν.
   Οι άνθρωποι πεινάνε. Οι κοινωνίες πονάνε. Κι εμείς δεν
ξέρουμε προς τα πού μπουσουλάμε.